اول ازدواج بعد عشق؛ يا اول عشق بعد ازدواج؟؟؟؟؟؟

Darkest Forest نوشته است:
اول سلام

برای چند خط اول --------> Embarassed
khejalatflower

خوب برای دفاع از قسمت سوم حرف هام باید بگم که اونها ( یعنی پدر ها و مادرها و افرادی که به طور کلی متعلق به نسل قبل تر هستند) با عشق مشکلی ندارند . درست اگر نگاهی به تاریخ ایران بیاندازیم پر از عشق و عاشقی است و این عشق و عاشقی ها به حیطه ی ادبیات و عرفان و حتی مذهب باز شده . کسی هست که با قصه شیرن و فرهاد ، لیلی و مجنون ، بیژن و منیژه و خیلی ها زوج های دیگر آشنا نباشد ؟! من فکر نمی کنم نسل های پیش با عشق مشکلی داشته باشند ، اتفاقا آنها بیشتر از ما در گیر این مساله بوده اند و بیشتر از ما این موضوع را درک کرده اند .
موضوع اینجاست که در برخورد با یک عشق ، فقط طرفین می توانند عشق را درک کنند و دیگران ( یعنی هر آن کس که از خارج این دو نفر به موضوع نگاه کند) چیزی جز یک رابطه نمی بیند ، اینجاست که به نظر من مذهب ( یا بهتر بگویم افراد دگم مذهبی) قدری پایش را از گلیمش دراز کرده و باعث شده اوضاع به هم بریزد
در هر صورت برای پدر و مادری که به جز رابطه ی فرزندشان چیز دیگری نمی بینند ! چه کار باید کرد ؟! باز به نظر من باید توضیح داد ! همین و بس ! باید نشست و بدون هیچ گونه کش مکش بی مورد توضیح داد !

در ضمن من به جای هر نسلی که بگید حاضرم فکر کنم khejalat flower

Darkest Forest نوشته است:

j.j نوشته است:بيشتر ما انسان ها روي چهره خودمون نقابي زده ايم كه در واقع اون نقاب كمبود هاي ما محسوب ميشه يعني اگه ما خودمونو خيلي مهربون نشون بديم يعني درواقع كمبود مهر و محبت داريم وبا اين نقاب عيب خودمون رو مي پوشونيم ...با اين ديد به نظر من شناخت مهم ترين عامل براي هرچيزي هست
بنابراين وقتي ما مي بينيم كه كسي خودش رو عاشق سينه چاك معرفي مي كنه يا خودمون رو عاشق سينه چاك كسي مي پنداريم اگه از مخاطب يا خودمون شناخت كافي نداشته باشيم مسلما در آينده با بحران شخصيت مواجه مي شيم و چون نقاب ما ظاهري هست به راحتي از صورتمون كنده ميشه و ما شخصيت حقيقي خودمون رو نشون ميديم حال هرچه نقاب ما از شخصيت ما فاصله بيشتري گرفته باشه وضعيت بحراني تر و حاد تر ميشه
پس شناخت مهم ترين اصل براي درك متقابل هست و اين ميسر نميشه مگر با امتحان و سنجش خودمون يا مخاطبمون حالا اين سنجش و امتحان هرچي محكم تر باشه شناخت ما بيشتر ميشه .
اديان راه هاي زيادي رو براي شناخت خود و ديگران معرفي كرده اند كه من از گفتنش صرف نظر مي كنم ولي به نظر من فقط شناخت عميق ميتونه پايه هاي دوستي و عشق رو مستحكم تر كنه

اول سلام

جواد جان نمی شه منکر حرف هایت شد اینکه شناخت برای آدم مهم ترین چیز است ، واضح است
اما موضوع با شناخت خود خاتمه پیدا نمی کند ، حتی با شناخت طرف مقابل هم خاتمه پیدا نمی کند ! چیزی فرای اینها لازم است که کسی بتواند روی عشق اش مهر درستی بزند . این موضوع چون با احساس گره می خورد خارج از دایره ی منطق دور می خورد و باعث می شود با حساب های دو دوتا چهارتایی منطقی به جایی که نرسیم هیچ ، بیشتر گیج شویم ! شناخت خود و شناخت طرف مقابل و حذف صورتک و نقاب لازم است ولی کافی نیست !
و چیزی که این میان نیاز است ، چیزی است که بنا به نظر من فداکاری است ! به قول حسین پناهی ، تا نظر شما چه باشد

کرگدن نوشته است:درود

به نظر من فداکاری کردن برای معشوق یکی از نتایج عشقه ( یا حتی حس اینکه حاضری براش فداکاری کنی
ولی خود عشق نیست

به نظر من عشق احساسی هست و منطقی نیست (فکری نیست)
دلیل و منطق هم نداره که بتونی به خیلی از چرا ها پاسخ بدی

به نظر من یکی شدن دو روح هست
وجود طرف رو در خودتون احساس کنید با لذت های اون شاد بشید و با غم هاش ناراحت
اونرو از وجود خودتون بدونید و نه موجودی جدا
در این زمانه که خوشنودی اون خوشنودی شما هم هست
حاضرید خیلی کارها رو بکنید که اون خوشحال بشه و شما از خوشحالی اون خوشحال بشد
خواسته های اون رو بر خواسته های خودتون ترجیح می دید
علایق - تصمیم گیری ها و......
فداکاری می کنید چون اون رو خودتون می دونید

Desideria نوشته است:اسم تاپیکو عوض کنید خب !!!!


من ترجیح میدم اول عاشق بشم بعد ازدواج کنم اما نه عشقی که فقط با یه نگاه و باشه . عشق همراه با عقل
عشقی که به خاطر تفکرات و منش و مرام باشه
یه چیزی مثه ارادت مرید به مرادش !

به نظر من عشق تنها درست نیست . عشق همراه با عقله که شناخت رو به همراه داره و میتونه زمینه ساز یه زندگی شیرین باشه حتی اگه سختی توی اون زندگی زیاد باشه

Meteora نوشته است:سلام
به نظر من عشق انقدر به گند کشیده شده که دیگه در نظر پدر مادرها چیز بدی شده. شده یک گناه.
شایدم حق دارن. چون این روزا کسی که واقعا عاشق بشه کمه. همه درگیر یک هوس میشن و هوس هم همیشه گناه به دنبال خودش داره. برای همین بزرگترها عشق رو به عنوان دروازه ی گناه و بدبختی میشناسن.
به نظر من باید با عشق ازدواج کرد. ولی با عشق حقیقی. این که با یک نگاه دلت بلرزه عشق نیست هوسه. و اونایی که اینجوری عاشق میشن همیش به مشکل برمیخورن.
من دوست دارم با عشق ازدواج کنم.عاشق باشم با چشم باز. نه عاشق کور. چون اگه عاشق باشم میتونم گذشت کنم... فداکار باشم و در کل همسر خوبی باشم.
اگه اول ازدواج کنیم... مطمئنیم بعدش حتما عشق به وجود میاد؟
به خود فرد هم بستگی داره. یکی اگه بعد از ازدواج از طرف محبت ببینه میتونه عاشقش بشه. ولی من باید از اول از طرف خوشم بیاد. علاقه و محبت طرف مقابلم(متاسفانه یا خوشبختانه) چندان تاثیری رو من نداره...!
در کل باید عاشق بود...! چه قبل ازدواج...چه بعدش!!!

soltaneabha نوشته است:عشق که کشکه
ولی همین کشک باشه و بعدش ازوداج بهتر از اینه که اول ازدواج واشه بعدش کشک

Darkest Forest نوشته است:

کرگدن نوشته است:درود

به نظر من فداکاری کردن برای معشوق یکی از نتایج عشقه ( یا حتی حس اینکه حاضری براش فداکاری کنی
ولی خود عشق نیست

به نظر من عشق احساسی هست و منطقی نیست (فکری نیست)
دلیل و منطق هم نداره که بتونی به خیلی از چرا ها پاسخ بدی

به نظر من یکی شدن دو روح هست
وجود طرف رو در خودتون احساس کنید با لذت های اون شاد بشید و با غم هاش ناراحت
اونرو از وجود خودتون بدونید و نه موجودی جدا
در این زمانه که خوشنودی اون خوشنودی شما هم هست
حاضرید خیلی کارها رو بکنید که اون خوشحال بشه و شما از خوشحالی اون خوشحال بشد
خواسته های اون رو بر خواسته های خودتون ترجیح می دید
علایق - تصمیم گیری ها و......
فداکاری می کنید چون اون رو خودتون می دونید

اول سلام



چه طور می شود به جایی که می گویید رسید ! فقط با تکیه بر احساس ! تا جایی که من سر از احساس آدمی در می آورم ، به شدت متغیر است ! پیش آمده که کسی به عنان مثال غذایی را بسیار دوست داشته و نا گهان به هیچ علتی ( یا علتی کم اهمیت ) نه تنها علاقه ی خود را به غذا از دست داده است ، بلکه به نوعی از آن متنفر گشته !
احساس آدم ها آن قدر متغیر است که اگر به وسیله ی عقل کنترل نشود ، حتی خودش را گیج می کند ، چه رسد به انسان را !
از طرفی ، چه ضمانتی وجود دارد ، که احساس نتیجه نیروی غریزی ( همان هوس کذایی) نباشد ! اگر گرایش شدید حسی دو انسان به هم ، صرفا نتیجه نیروی غریزی باشد ، باز هم نام عشق را بر این گرایش می گذارید ؟!

من فداکاری را از نتایج عشق نمی دانم ، چون عشق را چیزی ماورایی نمی بینم ! لازم باشد بیشتر توضیح می دهم
پاینده باشید

Darkest Forest نوشته است:

Desideria نوشته است:اسم تاپیکو عوض کنید خب !!!!


من ترجیح میدم اول عاشق بشم بعد ازدواج کنم اما نه عشقی که فقط با یه نگاه و باشه . عشق همراه با عقل
عشقی که به خاطر تفکرات و منش و مرام باشه
یه چیزی مثه ارادت مرید به مرادش !

به نظر من عشق تنها درست نیست . عشق همراه با عقله که شناخت رو به همراه داره و میتونه زمینه ساز یه زندگی شیرین باشه حتی اگه سختی توی اون زندگی زیاد باشه

اول سلام

کدارم را بر دیگری ترجیح دهیم ؟! اگر در حادثه ای به عنوان مثال عشق به فداکاری برای معشوق دستور دهد و اما عقل منطق گرا به فداکاری برای جمع ! به کدام یک رجوع کنیم ؟ هر دو با هم نمی شود ! اما کدام بر دیگری بر تری دارد ؟! اگر عشق بر تری دارد ، پس دیگر نباید در تصمیم گیری ( به خصوص برای ازدواج ) به عقل تکیه کرد ! اما اگر عقل بر تری دارد ، پس برای ازدواج نیاز به عشق نیست ! می توان ازدواج کرد و منتظر ماند تا شاید عشق به وجود بی اید شد

j.j نوشته است:

Darkest Forest نوشته است:

j.j نوشته است:
خب اگه ما از خودمون و طرف خودمون شناخت كافي داشته باشيم و قصد بهتر شدن زندگي خودمون رو داشته باشيم به كمك ايثار و فداكاري و گذشت ميتونيم مشكلات رو پشت سر بگذاريم ونگذاريم به خودمون و خانوادمون سخت بگذره

اول سلام

جواد جان به گمانم داریم دچار شعار زدگی می شویم
در کلیت جمله های این پستتان هیچ اشکالی نیست ، اما ریز که شویم موضوع قدری گیج کننده می شود !
فرضا اگر کسی را خوب شناختید و آن شخص علی رغم آنکه دوستش دارید و علی رغم اینکه بسیار شخص شایسته ای بود ف مجموعه عاداتی داشت که شما آن را نمی پسندید ( عادات نا پسند منظورم نیست ) آن وقت چه گونه می شود برای چنین شخصی فداکاری کرد ؟!
یا به فرض مثال شما از خودتان و شخص دیگری شناخت کامل دارید و آن شخص را هم عاشقانه دوست دارید ! اما می دانید که اگر در کنار او بمانید نه تنها موجب پیش رفت او نمی شوید ، بلکه باعث می شوید که تنزل کند ! شما فدا کاری می کنید ؟! در این صورت چگونه زندگی خانوادگی تان می تواند مشکلات را پشت سر گذارد ؟

نه اين ها شعار نيست حقيقت هست كه با توانايي ما به واقعيت تبديل ميشه
وقتي شما از كسي شناخت كامل داشته باشي و اون رو دوست داشته باشي خب هميشه سعي مي كني مطلبي رو نگي يا كاري رو انجام ندي كه اون بدش بياد يا از شما ناراحت بشه و با احترام باهاش رفتار مي كني و سعي مي كني مشكلات رو از راه هايي كه ميدوني اون با شما مخالفت نميكنه باهاش درميون بذاري و حل كني
درضمن به نظر من اگه كسي رو واقعا دوست داشته باشيم هرچقد كه رفتار طرف مقابل بد باشه باز ارزش فداكاري و گذشت رو داره و خيلي ها رو ديم كه اين كار رو مي كنند و زندگي خوبي هم دارند
در فرض دوم هم مي گويم اگر كسي عاشقانه كسي را دوست داشته باشد اصلا خودش را نمي بيند و هر فدا كاري مي كند تا طرف مقابل صدمه نبيند و شناخت در اينجا كمك مي كند كه دوستي اش مثل دوستي خاله خرسه نباشد . من بار ها گفتم اگر كسي كه من عاشقشم بخواد با كس ديگه ايي ازدواج بكنه حاضرم همه نوع فداكاري بكنم تا اون خوشبخت بشه

naz khatun نوشته است:

soltaneabha نوشته است:عشق که کشکه
ولی همین کشک باشه و بعدش ازوداج بهتر از اینه که اول ازدواج واشه بعدش کشک

سیاوش جان فقط میتونم بگم الهی چنان تو دام این کشک بیفتی و خوشبخت بشی که نفهمی از کجا خوردی (این یک نفرین بود، لطفا جدی بگیرید)

naz khatun نوشته است:

جواد جان در مورد قسمت اول حرفات باید بگم اونی که همیشه صبر میکنه هم ظرفیتی داره. اگر صبرش لبریز بشه اونوقت چی؟ خب مسلمه اونوقته که مسئله ی طلاق پیش میاد. و یااینکه اونقدر شکیبایی به خرج میده که از زندگی میفته، زود پیر میشه، از زندگی خسته میشه و .... این اصلا انصاف نیست

naz khatun نوشته است:

کرگدن نوشته است:درود

به نظر من فداکاری کردن برای معشوق یکی از نتایج عشقه ( یا حتی حس اینکه حاضری براش فداکاری کنی
ولی خود عشق نیست

به نظر من عشق احساسی هست و منطقی نیست (فکری نیست)
دلیل و منطق هم نداره که بتونی به خیلی از چرا ها پاسخ بدی

به نظر من یکی شدن دو روح هست
وجود طرف رو در خودتون احساس کنید با لذت های اون شاد بشید و با غم هاش ناراحت
اونرو از وجود خودتون بدونید و نه موجودی جدا
در این زمانه که خوشنودی اون خوشنودی شما هم هست
حاضرید خیلی کارها رو بکنید که اون خوشحال بشه و شما از خوشحالی اون خوشحال بشد
خواسته های اون رو بر خواسته های خودتون ترجیح می دید
علایق - تصمیم گیری ها و......
فداکاری می کنید چون اون رو خودتون می دونید

و حالا کرگدن عزیز شما که عشق رو این طور ملموس توصیف کردید نمیخواهید بگید نظر شما در این مورد چشه؟ اول عشق بعد ازدواج؟ یا اول ازدواج بعد عشق؟ کدوم صحیح تره؟