چرند

اين مطلب جالبي بود كه ديدم و حيفم اومد اينجا نزارم:



۱- به مبارکی و ميمونی، ساعت کار ادارات در ماه رمضان به پنج ساعت (۹ صبح تا ۲ بعدازظهر) کاهش پيدا کرده است. واقعاً اگر چرخ مملکت با پنج ساعت کار روزانه دستگاه‌های دولتی می‌چرخد، چرا اين رويه را به تمام سال گسترش ندهيم؟

۲- می‌شود در بقيه ماه‌ها هم ساعت کار را بگذاريم ۷ صبح تا ۱۲ ظهر؛ که ديگر نه نيازی به در نظر گرفتن ساعتی برای نهار و نماز خواهد بود و نه بودجه‌ای برای ساخت نمازخانه و غذاخوری و دادن نهار و آوردن امام جماعت. جماعت کارمند هم می‌توانند با خيال راحت، برای تأمين مخارج زندگی، سر کار دوم بروند و زودتر هم به کانون گرم خانواده‌هايشان برگردند

۳- البته می‌شود تدبير ديگری هم در نظر گرفت. در بسياری از شرکت‌های خصوصی، ساعات کاری روزانه ۹ تا ۱۰ ساعت است. می‌شود ساعت کاری نيمی از کارمندان دولت را دو برابر کرد و کار آن نصفه ديگر را به آن‌ها سپرد و به جايش، حقوقشان را دو برابر کرد که چرخ زندگی‌شان راحت‌تر بگردد. آن نيمه بيکار شده را هم بفرستيم سر يک کار سودمند برای جامعه. تازه می‌شود نصفه خالی ادارات دولتی را هم فروخت يا اجاره داد که خودش منبع درآمدی جديدی برای دولت است. اصلاً می‌شود همين نيمه خالی را به کارمندان بی‌خانه بدهيم که آن‌ها هم خانه‌دار شوند.

۴- خوش‌بين باشيم. دولت کريمه در اين دو سال، چنان بهره‌وری را در دستگاه‌های دولتی بالا برده که کاری که قبلاً در ۸ يا ۹ ساعت انجام می‌شد، اکنون ديگر در ۵ ساعت انجام می‌شود. حالا برای جلوگيری از علافی، وب‌گردی، موشک درست کردن و سماق مکيدن کارمندان دولت (که اين آخری در ماه مبارک رمضان، قابل انجام نيست) آن سه ساعت را تخفيف داده‌اند.

۵- می‌شود اين فرضيه را مطرح کرد که با اين کار، دولت از کارکنانش می‌خواهد که با توجه به کمبود وقت، دست از غيبت کردن با دهان روزه بردارند، جدول حل نکنند و به اندکی سريع‌تر کار کردن عادت کنند. بعد که اين عادات زشت از سرشان افتاد، با افزايش دوباره ساعات کار، بهره‌وری در کشور افزايش می‌يابد. (آره جون عمه‌ات!)

۶- احتمالاً بايد بدانيد که علاوه مرخصی روزانه، چيزی به نام مرخصی ساعتی هم داريم و سقف آن هم، چهار ساعت در روز است. از طرف ديگر، هر کارمندی می‌تواند يک ماه در سال (۲.۵ روز يا ۲۰ ساعت در ماه) مرخصی با حقوق بگيرد. با اين وضع، می‌شود يک ساعت در روز سر کار رفت و حقوق کاملش را گرفت و برای پنج روز در ماه هم اين کار را انجام داد که با عنايت به تعطيلی پنجشنبه و جمعه، می‌شود يک هفته در ماه.
از طرف ديگر معمولاً يک ربع از ابتدا و يک ربع از انتهای ساعت کار را فرجه می‌دهند و تأخير يا زود رفتن ۱۵ دقيقه‌ای را غيبت در نظر نمی‌گيرند.
پس کارمند محترم ساعت ۹:۱۵ سر کار می‌رود، تا به اتاقتش برسد می‌شود ۹:۳۰. يک ربعی را به پر کردن ورقه مرخصی و گرفتن امضای رييس می‌گذراند و تا به دم در برسد و کارت بزند، ساعت ۱۰ شده و روز کاری سنگين و پرفايده او به پايان رسيده است.

۷- يعنی روزه گرفتن، آن قدر آدم را ناتوان می‌کند که در شبانه‌روز، بيش از پنج ساعت نمی‌‌تواند کار کند؟
آخر کجای دنيا به کار پنج ساعتی که يک ربع از اول و آخرش بخورد و يک ساعت وسطش هم به نماز بگذرد، می‌گويند کار تمام‌وقت؟ اين از نيمه وقت هم کم‌تر است
حتی محبوبيت دولت هم در خطر است. چرا که وقتی همان کارمند خوشحال، برای پرداخت قبض برقش، دو ساعت در صف بانک بايستد، لعنت خواهد فرستاد به هفت جد و آباء آن کسی که چنين ابتکاری به خرج داده است.



منبع: http://blog.behrang.net/archives/2007/09/1088.shtml

شورای مفتیان عربستان سعودی با صدور حکمی، استفاده از تلفن همراه مجهز به فن‌آوری بلوتوث را در این کشور حرام اعلام کرد.
شورای مفتیان عربستان با صدور این فتوا اعلام کرد: تحریم استفاده از گوشی‌های بلوتوث‌دار به این خاطر است که فن‌آوری بلوتوث تلفن همراه در صورت فعال‌بودن، قابل جستجو توسط گوشی‌های دیگر خواهد بود و صاحبان گوشی‌های مجهز به بلوتوث‌ قادر خواهند بود، فایل‌های تصویری اعم از عکس و یا فیلم و نیز فایل‌های صوتی گوشی‌های اطراف را به آسانی دریافت کنند.
شورای مفتیان عربستان ضمن تحریم استفاده از تلفن همراه مجهز به بلوتوث‌ تصریح کرد: استفاده از این فن‌آوری جدید با تعالیم اخلاقی و آموزه‌های دین مبین اسلام هم‌خوانی ندارد و شرع اسلام چنین مسائلی را جایز نمی‌‌شمارد.
برگرفته از : آی تی ایران

]

« ویژه‌نامه‌ی شب یلدا!(زابغر)
نسل تو به فکر گم کردن من، نسل من به فکر پروانه شدن! »


فرهنگ نیم جلدی گزارشگران فوتبال!


رضا ساکی جدیدآ یه مطلبی نوشته با عنوان ((غلط يابی در کلام گزارشگران ورزشی))، منم بد ندیدم یه مطلب در مورد تعدادی این موجودات نازنین بنویسم. ضمنآ کلیه‌ی اسامی به صورت رندوم انتخاب شده‌اند!
بهرام شفیع: از اون دسته افرادی که ثابت کرده برای گزارشگری فوتبال اساسآ نیازی به اطلاعات ورزشی نیست، اگه توی بازی یک هشتم نهایی جام جهانی تصویر روی یه بازیکن زوم بشه و گزارشگر بگه اجازه بدین بازیکن برگرده تا من شماره‌شو ببینم تا اسمشو بهتون بگم چه حسی بهتون دست می‌ده؟ این دقیقآ همون حسی بود که بهرام شفیع توی جام جهانی 2002 وقتی تصویر بسته‌ی جونینیو پخش می‌شد به بیننده‌ها منتقل کرد. ابداع کننده‌ی اصطلاح می‌ریم که داشته باشیم، جدیدآ توی یه مصاحبه به این موضوع افتخار کرده، و گفته اصطلاح من درآری دیگه‌ش یعنی اس‌وقس دار از استوار و قرص میاد و از یه کفاش توی پامنار این کلمه رو یادگرفته. اگه اولین بار باشه که گزارشش‌و می‌شنوین حین بازی براش نگران می‌شین که نکنه مرده چون یهو پنج دقیقه اصلآ هیچ حرفی نمی‌زنه.
علیرضا علی‌فر: خدا نکنه بازی یکی از دو تیم استقلال و پرسپولیس‌و بدن به جناب سرهنگ! لحن گزارشش دقیقآ مثل وقتیه که یه گزارشگر ایرانی داره بازی ایران و نعوذباللّه اسرائیل‌و گزارش می‌کنه. به طور کلی نقش گزارشگر، کارشناس داوری و کارشناس مربیگری‌و در کنار هم طی یک بازی در هم ایفا می‌کنه. از اون دسته گزارشگرایی که به واژه‌های من درآوردی خودش یعنی تیر نزدیک‌تر و تیر دورتر اکتفا نکرده و روی اصطلاحات اوپن سورس بقیه هم کار کرده و کاربر پسندترشون کرده مثلآ ورژن جدید کوله باری از تجربه تحت عنوان چمدانی از تجربه به نام آقای علی‌فر به ثبت رسیده. امکان نداره بازی به وقتای تلف شده برسه و استاد کلاس درشون‌و شروع نکنن که((این دقایق را نباید با نود دقیقه‌ی بازی جمع کرد و به کاربردن دقیقه‌ی نودوسه به طور کلی مکروه می‌باشد و عبارت دقیقه‌ی سوم از وقتهای تلف شده عبارتی بی اشکال است.))
گزارشگر دوم شهر اهواز: فاجعه‌ی جامعه‌ی گزارشگری فوتبال! احتمالآ یه بار توی اخبار ورزشی زیر صدای گوینده، طرز اعلام گل گزارشگرای امریکای جنوبی‌و شنیده و دقیقآ وقتی تیمای اهوازی گل می‌زنن حنجره‌شو جر می‌ده. اما وقتی تیم شهرش گل بخوره بعیده که اصلآ اون گل‌و اعلام بکنه. مدل ((گل گل گل گُُُُُُُُُل برای تیم استقلال اهواز)) گفتناش فقط جون میده برای زمانی که ساعت یک نصفه شب سر برنامه‌ی نود صدای تلویزیون‌و تا ته بسته باشی تا کسی بیدار نشه اما لامصب معلوم نیست چه جوری گل گل می‌کنه که یا همه بیدار می‌شن‌و فُشِت می‌دن یا تلویزیون‌و کلآ باید خاموش بکنی.
جواد خیابانی: کارشناسان امر فوتبال بینی تنها راه دیدن بازیایی که جوادخان گزارش می‌کنه رو بستن کامل صدای تلویزیون عنوان کردند. استاد امر سوتی دادن علاوه بر افتخار جاری کردن خطبه‌ی عقد محمد علی آبادی با مادر ورزش ایران، افتخار برادر کردن حسین خطیبی و غلامحسین دین محمدی رو هم توی کارنامه‌ش می‌بینه.
علیخانی گزارشگر اصفهان: هنوز کسی علت انتخاب این بشرو به عنوان بهترین گزارشگر مراکز استانها از طرف سازمان صدا وسیما نفهمیده. فعلآ مدتیه با ظهور سه پدیده‌ی جدید گزارشگری فوتبال در اصفهان بی‌خیال گزارش کردن فوتبال شده اما کماکان به گزارشگری هندبال، بسکتبال، پینگ پنگ، کشتی و … مشغوله، احتمالآ اگه همین طور پشتکار داشته باشه چند سال دیگه به عنوان تنها گزارشگر مسابقات موتای در کشور شناخته‌ می‌شه. بیشتر صداش به درد سوهان کردن روح حسن گلاب می‌خوره تا گزارش فوتبال.
گزارشگر آبادان: آبادان دو تا گزارشگر داره اما یکیشون سطح سواد فوتبالیش فقط در حد بازیکنای تیم صنعت نفته و بازیکنای بقیه‌ی تیما رو به اسم تیمشون صدا می‌زنه مثلآ فرض بگیرین داره بازی پرسپولیس‌ و صنعت نفت‌و گزارش می‌کنه(خب تیم پیروزی تهران بازی رو شروع می‌کنه حالا پیروزی تهران توپ رو به چپ میاره، صابر میرقربانی رو پای پیروزی تهران تکل می‌زنه اما موفق نمی‌شه خب پیروزی تهران یک و دو می‌کنه و حالا پیروزی تهران یک سانتر می‌کنه و خب گل برای تیم پیروزی تهران!))