داستاني براي گفتمان

naz khatun نوشته است:

Darkest Forest نوشته است:اول سلام

راستی ترجمه ی اون دو تا جمله ای که گفتی چی می شه ؟ فحش که نیست ؟!

چقد از ادامه ی داستانتو پیش پیش برام یباشکی تعریف میکنی تا منم معنی ابن جمله رو بگم ؟

سه قسمت کافیه یا بیشترش کنم ؟

Darkest Forest نوشته است:

samy_totti نوشته است:
نوکر پیچتم دارکی
نترس اومدم پرش کنم تا لبریز بشه
دیگه داداشی وظیفس ما ارادت خاطی به شما و ننه سوفیا ی شما داریم

اول سلام
بزرگواری عزیز
من با این یکی به طرز جالبی موافقم
آقا نشد دیگه دوباره پای مامان سوفیای ما رو کشیدی وسط ها آی نفس کش

Darkest Forest نوشته است:
اول سلام

من به شب های مشتری حساب کردم

Darkest Forest نوشته است:اول سلام

تا امشب فقط و فقط به خاطر موسی ، قسمت جدید داستان رو می گذارم


بقیه هم اگر فکر می کنند که دارم پارتی بازی می کنم یا حس میکنند حق اشون به نوعی زیر پا گذاشته شده ، هم درست فکر می کنند و هم عالی حس می کنند

Sophia نوشته است:میگم موسی اگه اون طعنه اشتباه تایپی ات به من بود، باور کنین من قصدم فقط ثابت کردن "دقیق خوندن و اهمیت دادن به داستان" بوده. اصلاً راست راستشو بخوای از کمبود حرف برای گفتن در مقابل شاهکار پسرم بوده

naz khatun نوشته است:

j.j نوشته است:من هنوز منتظرم ببينم كه وارد اين داستان ناتمام ميشم

فکر کنم این بچه م هم عاقبت ناکام بمیره

Darkest Forest نوشته است:

ali bamaram نوشته است:ایکاری خودت کم کم داری حکم تیر خودتو صادر میکنی

اول سلام

وای خدای من حکم تیر ببینم اینم مثل حکم مدیریته یا مثل حکم ماموریت ؟!

Darkest Forest نوشته است:

اول سلام
سوت کو ؟!

شرمنده فرمودید

دست من نیست، دست جردن بود

قابل شما رو نداش

Darkest Forest نوشته است:

اول سلام

باج !؟ من و باج دادن ؟!
من حاضرم بمیرم اما به کسی باج ندم


سه قسمت کافیه یا بیشترش کنم ؟

اوخی، چه بچه ی خوبیه این، ناسی ناسی

نه جون داداس، یه رو بکن سی، شاید راضی شدیم

j.j نوشته است:

احتمالا

naz khatun نوشته است:

j.j نوشته است:

احتمالا

تو قبل اینکه بیای تو متن داستان، تو همون پشت مشتا رفتی به رحمت ایزدی
اوخی بیچاره، جوون بودا

Darkest Forest نوشته است:اول سلام

گوینده ی اخبار شباهنگی تلویزیون بی انکه حتی پلک بزند بدون توقف کلمات را پشت سر هم قطار می کرد . چهره اش و لحن و تن صدایش آن چنان بود که بر بی اهمیتی تمام خبرهایش مهر تایید می زد . لنا اینا روبروی تلویزیون دراز کشیده بود و خمیازه کشان به روز بعد و کارهای عقب افتاده اش می اندیشید ! البته این ظاهر قضیه بود ! در حقیقت تا ذهنش را بر کارهایش متمرکز می کرد تصویر مانیتوری با کلمات " مهلت تمام شد" به ذهنش هجوم می آورد . چیزهایی در پیرامونش عوض می شدند ، اتفاقات عجیبی می افتادند که علتشان را نمی دانست ! موضوع عجیبی بود !
- زلزله ای هشت ریشتری صبح امروز بخشهایی از حومه ی توکیو پایتخت ژاپن را لرزاند . از تلفات احتمالی این زمین لرزه اطلاع دقیقی در دست ...
لنا به صفحه ی تلویزیون نگریست و با لبخندی سعی کرد خود را از صفحه ی مانیتور درون ذهنش دور کند ! اما باز هم موفق نشد و کلمات " مهلت تمام شد " مانند تیتراژ پایانی فیلم ها از برابر چشمانش می گذشت .مهلت چه تمام شده بود ؟!
-....اقدام تروریستی این فرد که عضویتش از طرف هیچ گروه تروریستی تایید نشده است با شجاعت و درایت نیروهای پلیس خنثی گردید !
لنا نگاهش را به صفحه ی تلویزیون انداخت و نفسش در گلویش حبس شد ! تصویر مرتضی روبرویش خودنمایی می کرد که چند پلیس او را با دستان بسته سوار ماشین می کردند !
گوینده ی اخبار به خواندن خبرها ادامه داده بود و صدای بی روحش و لحن بی معنی اش فضای اتاق را پر می کرد ، اما گوشهای لنا چیزی نمی شنید . گویی کر شده بود . مرتضی ؟! پلیس ؟! تروریست ؟! اما ناگهان به خاطر آورد که مرتضی در بیمارستان است .
آیا اشتباه دیده بود ؟!



صدای باز شدن چفت در باعث از خواب بیدار شدن موسی شد ! با حالتی خواب زده نگاهی به اطرافش انداخت . تاریکی سراسر اتاق خوابش را گرفته بود و چشمانش هیچ چیز را نمی دید . مغزش به کندی کار می کرد . هنوز کاملا بیدار نشده بود و نمی توانست درست فکر کند .صدای راه رفتن کسی را در طبقه ی پایین خانه اش شنید . اکنون کاملا بیدار شده بود و هوشیار ! چشمانش کم کم به تاریکی اتاق خو می گرفتند و او می توانست اثاثیه ی اتاق را تشخیص دهد . به آرامی از جایش بلند شد . می ترسید و برای ترسش دلیل خوبی داشت . خیلی آهسته خود را به کشوی میزش رساند و اسلحه ی کمری اش را از کشو ی میز در آورد و در تاریکی کورمال کورمال فشنگ های درون کشو را نیز برداشت و در اسلحه گذاشت . هنوز صدای راه رفتن کسی که در طبقه ی پایین آهسته و خفه راه می رفت به گوشش می رسید . تلفنش را از روی میز برداشت تا شماره ی پلیس را بگیرد ، اما همان طور که انتظار داشت خطع تلفن قطع شده بود .
به دنبال گوشی مبایل اش گشت ، اما تلاشش بی هوده بود و به غیر از تولید سر و صدا چیزی برایش به ارمغان نمی آورد .
عرق سردی روی پیشانی اش نشسته بود ! باید منتظر می ماند تا از در وارد اتاق شوند و او را به گلوله ببندند ؟ تهوری در کار نبود ، اما ترسش باعث شد که درب اتاق خواب را باز کند و به سمت طبقه ی پایین خانه اش برود ! با اسلحه ای در دستی لرزان از پله ها پایین رفت ، در فضای بزرگ اتاق نشیمن هیچ نشانی از تحرک نمی دید به همین علت هم به سمت انتهای اتاق نشیمن رفت . صدایی درست پشت سرش شنید که باعث شد با سرعت بچرخد و فریاد بزند :
- کی اونجاست ؟! تکون نخور !
کسی آنجا نبود ! در حقیقت کسی روبرویش نبود ، این را وقتی فهمید که چیزی محکم به پشت سرش کوبیده شد و او را محکم به زمین انداخت !